Nasze prace - Proza

Miałam sen. Okropny, brutalny sen, przepełniony płaczem i bólem. Bardzo chciałam się z niego obudzić… Modliłam się o moją ukochaną rzeczywistość, chociaż wiedziałam, że przyjdzie ona dopiero w nocy. Sny spędzałam więc na czekaniu. Znosiłam upokorzenia, rany, siniaki, łzy cieknące po policzkach… Bo przecież budziłam się już bez nich.
Kolejny sen się kończył. Położyłam się do łóżka, kładąc sobie kota koło głowy. Zamknęłam oczy, z uśmiechem na ustach czekając na przebudzenie.
Nie trwało to długo. Szybko pojawiłam się w moim ukochanym rzeczywistym świecie, pełnym przygód, przyjaciół. Nawet jeśli było w nim cierpienie, wolałam je od tego wyśnionego. Życie było czymś pięknym – czymś, co mogłoby trwać wieczność. Jedyną jego wadą było to, że znikało nagle, niespodziewanie… Zawsze musiało ustąpić snu.
Postanowiłam nigdy więcej nie zasnąć. Z każdego przebudzenia zbierałam nitki. Błyszczące, fioletowe nitki, które splatałam w długi warkocz. Warkocz przemienił się zaś w linę, a ta zawisła na belce. Śniąc otuliłam swoją szyję fioletem. Zabrakło jednej nitki do wiecznego przebudzenia. To przez nią warkocz się zerwał.