Nasze prace - Szafa snów

Opowiem wam o pewnej dziewczynie. Była ona przeraźliwie zakochana. Sama myśl o człowieku, którego kochała przyprawiała ją o uśmiech… Uśmiech, który prawie że natychmiastowo zmieniał się grymas smutku. Chodziła więc po mieście, nieswoja, wbijając wzrok z buty. Nie musiała rozglądać się za ukochanym. Przecież ten nie istniał.
Nie wiedziała jak wygląda. Nałożyła więc na jego twarz maskę, chrzcząc go swoim „prywatnym upiorem”.
Spotykała się z nim co noc. Ona śmiała się, biegała, pływała w podziemnym jeziorze. Pokazywała swoje wyśnione szczęście wszystkim. On zaś nigdy nie robił niczego nadzwyczajnego. Poruszał się jakby w wiecznej zadumie, nie dostrzegając nikogo i niczego. Tylko od czasu do czasu uraczył ją spojrzeniem – zawsze w chwili, w której, zrezygnowana i zmęczona, chciała się oddalić. Łapał ją za dłonie i przytulał je do zimnej maski, powtarzając jak bardzo ją kocha.
Dziewczyna więc przez cały czas czekała na sen – aby móc spotkać się z tym, którego obdarzyła niezmierzonymi pokładami… jakby platonicznej miłości. Każdą myśl poświęcała wyśnionemu. Najgorsza była jednak tęsknota… Przecież… Jak można tęsknić za kimś, kto nie istnieje? Kto nie ma racji bytu? Jak poradzić sobie z taką tęsknotą?
Nie można przecież zadzwonić do wyśnionego ukochanego.
Nie można zabrać go na spacer.
Nie można chwycić za rękę.
Jest zbyt ulotny…
Nieprawdziwy…
Ale uczucie jednak istnieje.

Zaczęła więc marzyć.
Zamykała oczy chodząc po mieście i wyobrażała sobie go koło siebie. Zawsze chodził speszony… Trochę… Trochę, jakby bał się innych.
Ostatnio zrywali jabłka z jabłoni rosnącej w ogrodzie.
Bo w końcu przyjechał z… Skąd?

„Hej, jak się właściwie nazywasz?”

Wyśnieni ludzie bywają naprawdę… męczący.